Een aantal weken geleden moest ik bij mijn oude werkgever zijn, de Overdracht in Rhoon. Na een prettige en vruchtbare zakelijke bijeenkomst liep ik terug naar mijn auto die stond geparkeerd voor de historische kerk van Rhoon, vlakbij het kasteel.
Alhoewel ik in naam katholiek ben, maar niets met geloof of het hiernamaals heb, moest ik op dat moment toch het kerkhof bezoeken. Hier ligt helaas een veel te vroeg overleden ex-collega begraven. In de leeftijd van 50 jaar sloeg het noodlot toe. Een hersenbloeding werd hem rond de jaarwisseling van 2009-2010 fataal. Hij liet 2 dochters en een vrouw achter. Dit overlijden heeft mij meer aangegrepen dan ik gedacht had. Ik heb 4 jaar met hem gewerkt en we konden goed met elkaar opschieten, maar "close" waren we niet. Denk dat het een grote rol speelde dat hij even oud was als mijn broer en vader was van 2 kinderen. Iets waar ik me goed in kon inleven aangezien ik op dat moment net iets langer dan een jaar ook vader was van 2 dochters.
Op zijn graf stond een eenvoudig houten kruis en lag een kindertekening van één van zijn kinderen. Het eenvoudige houten kruis past goed bij zijn persoonlijkheid en de tekening was een hartverscheurend symbool. Werd er stil en emotioneel van en heb even terug gedacht aan hem en maar weer eens beseft dat het leven erg vergankelijk is.
Ik heb dit vaker. Ik ben niet gelovig maar als ik in de buurt ben van een kerkhof waar bekenden of familie ligt wil ik deze graag bezoeken. Of dat nou in Bocholtz (Zuid-Limburg) is, waar mijn vader, oma en meer bekenden liggen, of in bv Oudenbosch waar onder de rook van de schitterende basiliek mijn peetoom begraven ligt. Op één of andere manier vind ik de tastbare aanwezigheid van een grafsteen een reden om even stil te staan bij onze doden. Dat kun je ook in gedachten doen, maar ik zal altijd voorstander van een begraafplaats zijn.
De rust van deze omgeving stemt tot nadenken, een kerk, synagoge of ander religieus gebouw trouwens ook. Raar voor een atheïst. Of toch niet?
Alhoewel ik in naam katholiek ben, maar niets met geloof of het hiernamaals heb, moest ik op dat moment toch het kerkhof bezoeken. Hier ligt helaas een veel te vroeg overleden ex-collega begraven. In de leeftijd van 50 jaar sloeg het noodlot toe. Een hersenbloeding werd hem rond de jaarwisseling van 2009-2010 fataal. Hij liet 2 dochters en een vrouw achter. Dit overlijden heeft mij meer aangegrepen dan ik gedacht had. Ik heb 4 jaar met hem gewerkt en we konden goed met elkaar opschieten, maar "close" waren we niet. Denk dat het een grote rol speelde dat hij even oud was als mijn broer en vader was van 2 kinderen. Iets waar ik me goed in kon inleven aangezien ik op dat moment net iets langer dan een jaar ook vader was van 2 dochters.
Op zijn graf stond een eenvoudig houten kruis en lag een kindertekening van één van zijn kinderen. Het eenvoudige houten kruis past goed bij zijn persoonlijkheid en de tekening was een hartverscheurend symbool. Werd er stil en emotioneel van en heb even terug gedacht aan hem en maar weer eens beseft dat het leven erg vergankelijk is.
Ik heb dit vaker. Ik ben niet gelovig maar als ik in de buurt ben van een kerkhof waar bekenden of familie ligt wil ik deze graag bezoeken. Of dat nou in Bocholtz (Zuid-Limburg) is, waar mijn vader, oma en meer bekenden liggen, of in bv Oudenbosch waar onder de rook van de schitterende basiliek mijn peetoom begraven ligt. Op één of andere manier vind ik de tastbare aanwezigheid van een grafsteen een reden om even stil te staan bij onze doden. Dat kun je ook in gedachten doen, maar ik zal altijd voorstander van een begraafplaats zijn.
De rust van deze omgeving stemt tot nadenken, een kerk, synagoge of ander religieus gebouw trouwens ook. Raar voor een atheïst. Of toch niet?